Lo bello, lo enfermo y lo terribleel cuerpo como un texto neobarroco en la narrativa de Silvina Ocampo

  1. Raisa Gorgojo Iglesias
Book:
Nuevas perspectivas literarias y culturales (I CIJIELC)
  1. R. Hernández Arias (ed. lit.)
  2. G. Rivera Rodríguez (ed. lit.)
  3. D. Pérez Álvarez (ed. lit.)

Publisher: Universidade de Vigo

ISBN: 978-84-608-6759-3

Year of publication: 2016

Pages: 302-313

Type: Book chapter

Sustainable development goals

Abstract

Este artigo delinea unha definición de neo-barroco como ferramenta discursiva e analiza de esa perspectiva algunhas das historias Silvina Ocampo que explotan o uso dos corpos como textos. O paradigma desconstructivista e inestable do século XX vén a ser chamado por varios autores neo-barroco, caracterizado por aceptar o novo hibridismo. Aínda que o neo-barroco é recoñecido como unha ferramenta de subversión contra os discursos impostos, para contextualizar e cuestionar a realidade oficial sobre cuestións de identidade e de xénero (Ndialianis 2008), é impresionante como algunhas investigacións sistematicamente deixan de fóra dos seus estudos as escritoras. É, polo tanto, sorprendente que en antoloxías e estudos foi excluída Silvina Ocampo, cuxa narrativa fantástica móvese na ambigüidade e cuestiona as identidades unívocas, recursos totalmente Neo-barrocos. Este traballo destínase a estudaros corpos que se negan a someter a unha autoridade externa invisible, supervivencia. O corpo da muller, reducido ao símbolo, será utilizado como unha estratexia de supervivencia: a beleza e inocencia son usados como máscaras e, á vez, armas de ataque. É unha rebelión silenciosa e constante que busca sen éxito a expansión da periferia do aceptable e que sempre termina coa morte do personaxe, que é en realidade unha forma de probar que o sistema quere controlar as anomalías e narrativas paralelas para se lexitimar e resistir.